χο, χο, χο...τσιριτρί τσιριτρό

Dear Santa,

Tώρα που πλησιάζει το τέλος του έτους, όλοι, ή οι περισσότεροι, κάνουν τους απολογισμούς τους, και συνήθως, όλοι, ή οι περισσότεροι, αρχίζουν να καταγράφουν τα αρνητικά. Για να λέμε του στραβού το δίκιο και του ανοιχτομάτη το άδικο, τους απολογισμούς ποτέ δεν τους πολυσυμπάθησα, γιατί δεν βρίσκω ακριβώς ποιο είναι το νόημά τους. Και που τα μετράς μερικά πράγματα τί γίνεται; Πετυχαίνεις κάτι; Τί είναι όσα έκανες ή δεν έκανες; Αριθμοί είναι; Μην χάσεις έσοδα, έξοδα και σου κόψουν την ΔΕΗ αν δεν την πληρώσεις; Ή γλειφυτζούρια είναι και μην στα φάει ο άλλος τα μετράς να τα 'χεις; Αλλάζει κάτι αν σκέφτεσαι ό,τι έγινε ή ό,τι δεν έγινε; (Ιδέα: Μπορεί να φταίει που δεν είχα ποτέ στην ζωή μου αυτό το ημερολόγιο που κρατούσαν τα πιο πολλά κορίτσια.)
Aμέσως μετά, όλοι, ή οι περισσότεροι, ξεκινούν τις νέες αποφάσεις... resolutions....θα πηγαίνω στην άρρωστη θεία μου, θα κάνω την εξέταση που λέω τόσον καιρό στον γιατρό μου,  θα επισκέπτομαι το γυμναστήριο για να μην τρομάξει ξανά να με γνωρίσει ο γυμναστής, όπως προχτές στο δρόμο, ο συγγενής επίσης, καθώς έχω αλλάξει ελαφρώς τελευταία, και για να μην με πονάει η πλάτη μου, θα σηκώνω το τηλέφωνο να μιλάω με 2-3 δικούς μου ανθρώπους που και που, θα προσπαθήσω να μην χάνομαι (γενικότερα... ), θα ξεκινήσω να τρώω σωστά, θα χάσω τα τρία κιλά που θέλω, θα βλέπω περισσότερο τον ανιψιό μου την νέα χρονιά, θα γίνω άνθρωπος, θα ξεκινήσω χορό, πλέξιμο, περπάτημα, μπάσκετ, θα σκέφτομαι τους άλλους και εμένα, κι όχι μόνο την δουλειά, είτε αυτή υπάρχει είτε δεν υπάρχει, όχι μόνο τα γκομενικά, είτε αυτά υπάρχουν είτε δεν υπάρχουν, κι άλλα τέτοια ωραία, εικονογραφημένα ή ασπρόμαυρα, σημαντικά, πιο σημαντικά, ασήμαντα, πιο ασήμαντα. Εμένα λίγο όλα αυτά με τρομάζουν. Επειδή κι εγώ τα χω πει παλιότερα και μπούρδες, τίποτα δεν έκανα.  Σιγά, θα μου πεις τώρα, τι μας λες, αλλά, ναι, έτσι έχει συμβεί. Είμαι λοιπόν θιασώτης του "κράταγε μικρό καλάθι". Και βάλε όσα κεράσια χωρέσει μέσα, όσα πάρει. Κι αν περισσέψουν, δώσε και σε άλλους.
Αυτά που λες, για την ακρίβεια αυτά που λέω, Άγιε, κι να σου πω επιτέλους και τι  ακριβώς σε θέλω για να μην σε καθυστερώ άλλο, αφού σε φαντάζομαι αυτές τις μέρες να έχεις σηκώσει μανίκια και να έχεις πέσει με τα μούτρα στα διαβάσματα και στα ψαξίματα για όλους εμάς ώστε να μας βάλεις στις σωστές λίστες..good, bad, naughty, και να μας φέρεις τα δώρα που μας αντιστοιχούν. Πολλή δουλειά, σε καταλαβαίνω, με αυστηρό deadline το project, μέχρι 31 δεκεμβρίου πρέπει να τα έχεις τελειώσει όλα, δεν υπάρχουν περιθώρια, στενεύουνε τα όρια. Αυτό που θέλω λοιπόν να σου πω είναι πως είμαι εδώ να σε βοηθήσω. Holly βοηθάει Άγιο. Έχω σκεφτεί τι δώρο θέλω, Άγιε. Με φιόγκο ή χωρίς φιόγκο, σε σακούλα ή σε κουτί, διπλωμένο ή σκέτο. Όπως να 'ναι. Μόνο να 'ναι αυτό. Θέλω το θάρρος του κερατά. Εντάξει; Την μεγάλη συσκευασία.

Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων. Τα φιλιά μου στην σύζυγο.

Best Regards,

Holly

έλα πάμε να δεις

Παλιά μου άρεσε ο μικρός τυμπανιστής. Πραγματικά μου άρεσε, εγώ στη χορωδία τραγουδούσα, αυτός με τα τύμπανά του μας συνόδευε. Ένα παιδί με κατσαρά μαλλιά και όμορφο πρόσωπο. Πολύ ωραίο. Μετά αυτός έφυγε από το σχολείο, τον έχω χάσει (αν διαβάζει ας στείλει μήνυμα εδώ), κι άρχισε έτσι να μου αρέσει και το κλασικό τραγούδι  των Χριστουγέννων που μου τον θύμιζε, και  δεν το είχα σε μεγάλη εκτίμηση μέχρι τότες. Μου έκανε εντύπωση ότι  κάποιος είπε στον τυμπανιστή για τον Μικρό Βασιλιά, κι αυτός αμέσως ξεκίνησε να πάει στην άκρη της γης για να τον δει. Φίλος της περιπλάνησης; Ειλικρινής πιστός; Τυχοδιώκτης; Αφελής; Ποιός ξέρει; Ο τυμπανιστής γυρεύει το αστέρι. Και το βρίσκει. Αν εσένα σου έλεγε κάποιος "μου 'παν, έλα, πάμε να δεις", θα πήγαινες τόσο εύκολα; Πέρα μακριά; Μες στη νύχτα; Εγώ δεν ξέρω τι θα έκανα. Έχω γίνει καχύποπτη. Τον θαυμάζω λοιπόν τον μικρό τυμπανιστή. Γιατί έχει ένα σκοπό και ακολουθεί ένα δρόμο, και δεν έχει και πολλά, μόνο το τύμπανό του, αυτό έχει, αυτή είναι η δύναμή του. Κι είναι έτοιμος να προσφέρει το ωραιότερο δώρο, το τραγούδι του, το λέει λοιπόν και το λέει και καλά. Αποτέλεσμα; Βρίσκει αυτό που ψάχνει, ο Βασιλιάς του γελά, η καρδιά του χτυπά, δυνατά. Ρα πα πα παμ. Από χαρά. Πολύ σπουδαίο πράγμα. Την αναζητούμε κι εμείς, όλοι, κάπου βαθιά μέσα μας, κάπου ανάμεσα στην άχνη ζάχαρη των κουραμπιέδων, στις μυρωδιές και τις γεύσεις των γιορτών, κάπου στα πρόσωπα των δικών μας, κάπου σε όμορφες αναμνήσεις, κάπου σε προσδοκίες για το μέλλον. Είναι λες και παίζουμε σε ένα έργο, παίζουμε (σ)την ζωή μας, πορευόμαστε σε  δρόμους, αλλάζουμε στόχους ή μένουμε στους ίδιους, προσπαθούμε να γελάμε, να περπατάμε δυνατά στην σκηνή και να αφυπνιζόμαστε από ανεξήγητα δράματα που περνούν μερικοί άνθρωποι και τυχαίνει να τα σκεφτόμαστε περισσότερο τέτοιες μέρες. Ας βρούμε τον δρόμο μέσα στην νύχτα, ας βοηθήσουμε κι άλλους που δεν μπορούν ή μπορούν λιγότερο, ας τα καταφέρουμε, έτσι για να τραγουδήσουμε όλοι μαζί στο τέλος, με ή χωρίς τύμπανα, δεν έχει σημασία. Ρα πα πα παμ.

Χρόνια Πολλά σε όλους! Ζουαγιέ Νοέλ! :-)

πάλι αρχή πάντα αρχή

Αυτό θα είναι διπλό. Το αποφάσισα. Αποφάσισα να φύγω από κάπου και να πάω κάπου αλλού. Και μεταφορικά και κυριολεκτικά. Αλλά θα γυρίζω πάντα με αγάπη στο κούκι. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Παλιότερα είχα διαβάσει κάτι πολύ ωραίο για τις αναχωρήσεις και πόσο συγκινητικές αυτές είναι. Γιατί; Επειδή λέει χάνεις το άγγιγμα, την αγκαλιά του δικού σου ανθρώπου. Αυτό που δεν έχουν οι πολύ μόνοι τους άνθρωποι, οι πραγματικά μόνοι. Σκεφτείτε ένα χέρι που δεν το αγγίζει ποτέ κανείς. Σκληρό. Αναχωρήσεις. Αφίξεις. Ναι, μου αρέσει πάντα να μιλάω για ταξίδια και για διαδρομές ζωής. Αναχώρηση μιας παλιάς χρονιάς κι άφιξη μιας νέας. Σε λίγο. Και μαζί με αυτό,  ξεκινήματα, και πάλι. Ποιος θα διαβάζει δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι εγώ θέλω να γράφω, να γράφω ιστορίες, για σένα και για μένα, για εμάς δηλαδή.