mood of the day

τες λέξεις και τες φράσεις μου

Κι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω —

αν δεν μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·

όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στην ψυχή μου,

ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες στο μυαλό μου,

οι μέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου,

τες λέξεις και τες φράσεις μου πλάττουν και χρωματίζουν

εις όποιο θέμα κι αν περνώ, όποιαν ιδέα κι αν λέγω. 

Κ.Π. Καβάφης, 'ο δεκέμβρης του 1903'

θαλασσοκόρη του βυθού

Ἀντινομία

Ὁ ἔρωτάς σου μία πληγὴ καὶ τρεῖς κραυγές.

Στὰ κόντρα σκούζει ὁ μακαρᾶς καθὼς τεζάρει.

Θαλασσοκόρη τοῦ βυθοῦ - χίλιες ὀργιὲς -

τοῦ Ποσειδώνα ἐγὼ σὲ κέρδισα στὸ ζάρι.

Καὶ σ᾿ ἔριξα σ᾿ ἕνα βιβάρι σκοτεινὸ

ποὺ στέγνωσε καὶ ξανεμίστηκε τὸ ἁλάτι.

Μὰ ἐσὺ προσμένεις ἀπ᾿ τὸ δίκαιον οὐρανὸ

τὸ στεριανό, τὸ γητευτή, τὸν ἀπελάτη.

Ὅταν θὰ σμίξεις μὲ τὸ φῶς ποὺ σὲ βολεῖ

καὶ θὰ χαθεῖς μέσα σὲ διάφανη ἀμφιλύκη

πάνω σὲ πράσινο πετούμενο χαλί,

θὰ μείνει ὁ ναύτης νὰ μετρᾶ τὸ ἄσπρο χαλίκι.

m/s Aquarius 1974

Νίκος Καββαδίας

ξέρω τα μάτια σου

Ξέρω τα μάτια σου,

 ξέρω τα χείλη σου,  

 ξέρω τα μαλλιά σου, 

ξέρω το σημαδάκι που άφησε φεύγοντας ο κεραυνός - 

θέλω να πω, ίπταμαι πάλι επί πτερύγων ανέμων, 

βαδίζω πάλι στα κύματα της θαλάσσης, 

ξαναβάζω το αίμα στις φλέβες μου και σ' αγαπώ.

Χρίστος Ρουμελιωτάκης

παστίτσιο all-all over

το φαγητό αυτό δεν μου αρέσει εμένα τόσο, θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να το διαλύει και να το τρώει σε κομμάτια, είναι ένα φαγητό ωστόσο δημοφιλές, ένα φαγητό που μου φέρνει κάτι από lego και παιχνίδι και μπαίνει εδώ για να μυρίσει ωραία ο τόπος ύστερα από τα κακά που συναντήσαμε, ύστερα από τις αντοχές μας που δοκιμάστηκαν
γιατί ασχολούμαστε πια με σοβαρά
το κυρίαρχο αίσθημα είναι η προσπάθεια, προσπάθεια να είμαστε σε θέση να βάζουμε ένα γελάκι στις μέρες μας

συνταγή για ένα ταψί 35x25

επιμέρους κομμάτια

ζυμαρικά: 1 και 1/2 πακέτο παπαρδέλες βρασμένες σε αλατισμένο νερό, 2-3 λεπτά λιγότερο από ό,τι αναγράφει η συσκευασία

σάλτσα κιμά: βάζουμε στο κατσαρολάκι το κρεμμύδι με το λάδι για 1-2 λεπτά, ύστερα προσθέτουμε τον μοσχαρίσιο κιμά (600 γρ.) και το μπαχάρι, ανακατεύουμε και ανεβάζουμε την φωτιά

ύστερα από 2-3 λεπτά χαμηλώνουμε την φωτιά και αφήνουμε το μίγμα να σιγοβράσει για 1 ώρα περίπου

στην μισή ώρα θα προσθέσουμε τον χυμό ντομάτας (1 συσκευασία) μαζί με 1 κ.σ. ζάχαρη, το μπαχάρι, το αλάτι και το πιπέρι

μπεσαμέλ: βάζουμε σε άλλο κατσαρολάκι 3 κουταλιές λάδι, 3 κουταλιές βούτυρο και 7 κοφτές κουταλιές αλεύρι

ανακατεύουμε για λίγο στην φωτιά, μετά βάζουμε 4 φλυτζάνες του τσαγιού χλιαρό γάλα

σε αυτό το σημείο η μπεσαμέλ αρχίζει να δένει, οπότε προσέχουμε πολύ μην "πιάσει" από κάτω, ανακατεύοντας συνεχώς

όταν δέσει η κρέμα, κατεβάζουμε από την φωτιά και προσθέτουμε 2-3 αυγά χτυπημένα αλατοπιπερώνουμε και βάζουμε, προαιρετικά, μοσχοκάρυδο

συναρμολόγηση

βουτυρώνουμε ή λαδώνουμε το ταψάκι μας, στρώνουμε τις βρασμένες παπαρδέλες, ρίχνουμε τριμμένο κεφαλοτύρι

από πάνω μπαίνει η σάλτσα κιμά, τριμμένο κεφαλοτύρι και στο τέλος η μπεσαμέλ με κεφαλοτύρι πάλι από πάνω για να κάνει ωραία κρούστα

ψήσιμο

λίγο λιγότερο από 1 ώρα στους 170 βαθμούς σε προθερμασμένο φούρνο

κάθε επιτυχία

 shake your hands and spread it all-all over

 

η ομορφιά

Τι ζητάμε από έναν άνθρωπο για να τον δούμε όμορφο. Να μην μοιάζει, να μην στέκεται στην πεπατημένη, να μην κόβει τις άκρες του για να χωρέσει στο πλαίσιο. Να μην βουλιάξει. Να μην ακούγεται η φωνή του σαν του συναδέλφου στο αριστερό γραφείο, να μην φαίνεται το χαμόγελό του σαν του συναδέλφου στο δεξιό γραφείο. Η ομορφιά καταργείται από μια απόφαση, που δεν πάρθηκε ποτέ στ’ αλήθεια, αλλά είχε τις πιο μη αναστρέψιμες συνέπειες . Η απόφαση να συμμετέχεις στη συλλογική παράνοια, να κάνεις τη δουλειά σου, να βγεις για ποτό και να πας για ύπνο. Η ροή των πραγμάτων σε πήρε και σε σήκωσε και ξυπνάς μια μέρα και να που όντως δεν φυτρώνει λουλούδι στην άσφαλτο, δεν παίζει μουσική η κατσαρόλα, δεν υπάρχει έρωτας στο room to let.

Από κει και πέρα δεν υπάρχει ομορφιά, μόνο η δικαίωση της συμπόρευσης με την «κοινή λογική».

 

Τους είδα. Ανάμεσα σε καμιά δεκαριά ανθρώπους. Χαμογελάνε, πάει ο ένας να ανοίξει το στόμα, δεν έχει λέξη. Δεν είναι αμηχανία, είναι που δεν μπορείς να πεις κάτι , γιατί δεν όλα μοιάζουν άκαιρα ή εντελώς άσχετα. Τα τυπικά δεν έχουν νόημα. Θες να πηδήξεις πέντε ώρες συζήτησης και τρεις ώρες αλκοόλ και να βρεθείς κατευθείαν εκεί. Στο μέρος που πάνε οι άνθρωποι για να συναντηθούν. Πλησίασε μια δυο φορές ο ένας τον άλλο, πήγαν κάτι να πουν, δεν είπαν τίποτα, είπαν μισή πρόταση.

Δεν είναι μόνο ερωτικό το θέμα. Γνωρίζεις κάποιον που έγραψε αυτό το συγκεκριμένο κάτι και δεν ξέρεις τι να πεις. Τι να σου κάνουν κι οι λέξεις οι κακόμοιρες που έχουν αρχή μέση και τέλος, που έχουν σειρά και κανόνες; Πώς να μεταφέρεις το απλό καθαρό αίσθημα κι ένα κομμάτι του νοήματος; Θες απλά να απλώσεις το χέρι και να δώσεις σε έναν άνθρωπο λίγη ατόφια συγκίνηση. Να μπορούσες να τη στερεοποιήσεις, να την κάνεις πράγμα, με γωνίες μυρωδιά και βάρος. Να την κρατήσεις στα χέρια και να την παραδόσεις με κάθε έλλειψη επισημότητας σ’ ένα πρόσωπο.

Δεν ξέρω ακριβώς τι να σου πω, με ταράζεις που σε βλέπω δέκα άτομα μακριά, να, πάρε αυτό το πράγμα. Είναι το αίσθημά μου.

Δεν ξέρω ακριβώς τι να σου πω, διάβασα κάποτε εκείνη την κουβέντα, με τάραξες, να, πάρε αυτό το πράγμα. Είναι το αίσθημά μου.

Τους είδα. Ανάμεσα σε καμιά δεκαριά ανθρώπους. Χαμογελάνε, πάει ο ένας να ανοίξει το στόμα, δεν έχει λέξη. Μην ανησυχείτε, δεν έχετε να πείτε τίποτα, γιατί είναι τέτοια η περίπτωσή σας. Θα πρέπει να συνεννοηθείτε αλλιώς, χωρίς λόγια, με βλέμματα, μάτια, γέλια, τσουγκρίσματα, φιλιά. Ποιος ξέρει; Να βρείτε τρόπο.

 ~ αναδημοσίευση

https://tovytio.wordpress.com/2014/12/11/stereo-pragma-to-aisthima/